سال 255 يا 256 هجري قمري بود ... درحالي که نيمي از ماه شعبان گذشته بود، در شب جمعه‌اي کودکي متولد شد ...[1]

کودکي که پاکان و صالحان، وعده‌ي آمدنش را داده بودند. مولود موعودي که زمين را از ظلم و ظالم مي زدود و رحمت و سعادت را براي بشريت به ارمغان مي‌آورد.

...

دو قرن و اندي از رحلت پيامبر خاتم ^{صلي الله عليه وآله} مي‌گذشت و زمام هدايت مردم به يازدهمين سفير آسمان – امام حسن عسکري ^{عليه السلام} - رسيده بود. مورخان و محدثان، رواياتي از پيامبر و خاندان صدّيقش در دست داشتند مبني بر اين که: از امام حسن عسکري ^{عليه السلام} فرزندي متولد خواهد شد که کاخ و تاج و تخت حاکمان ستمگر را سرنگون خواهد کرد و عدل و داد را جانشين ظلم و ستم ستمگران ...

اين بشارات، همگان را خوش نمي‌آيد؛ چراکه عده‌اي بايد خود را براي باز پس دادن حقوقي که به ناحق غصب کرده بودند، آماده مي ساختند.

همين نگراني ها معتصم - هشتمين خليفه عباسي – را بر آن داشت تا راهي بيانديشد که وعده‌ي صالحان، محقّق نشود. از اين رو به جستجوي نشاني از ميلاد مصلح موعود پرداخت تا شايد بتواند علاج واقعه را قبل از وقوع انجام دهد و مانع تولد مصلح وعده داده شده گردد.

و اينچنين بود که تاريخ دوباره تکرار شد.

ده‌ها قرن پيش نيز، وقتي نمرود دانست کودکي در راه است که او و تاج و تختش را به زير خواهد کشيد، قابله‌ها را به جاسوسي گماشت و کودکان بي‌گناه را از تيغ گذراند تا مبادا مصلح مذکور – ابراهيم – در خداييِ‌ نمرود، خدشه وارد کند.  [2]

و داستان فرعون و موسي نيز! فرعون از ترس محقّق شدن پيش‌گويي‌ها مبني بر ولادت کودکي از بني اسراييل که فرعونيان را به هلاکت مي رساند، شکم زنان آبستن را دريد و کودکان‌شان را کشت تا شايد مانع تولد موسي شود. ^[3]

و اکنون نوبت معتصم بود!

معتصم که شنيده بود کودکي از نسل خاتم پيامبران متولد خواهد شد و پوزه‌ي سفاکان، را به خاک ضلالت خواهد ماليد، به شدت مراقب بود تا مانع تولد کودکي در اين خاندان گردد.

غافل از آنکه خداوند مکر مکر کنندگان را بي پاسخ رها نمي‌کند[4] ؛ و همچنان که مادر ابراهيم و مادر موسي به فرزندان‌شان باردار شدند بي‌آنکه کسي نشانه‌اي از حمل در آنها بيابد، مادر «مهدي» نيز به مولود مبارکش باردار شد، بي‌آنکه هيچ کس از آن مطلع گردد. [5]

تا آنکه در سپيده دم نيمه شعبان، زمين، به نور يزدان منوّر شد و ماه پاره‌اي ديگر از خاندان نور، پا بدين دنيا نهاد. و همچناني که عيسي در گهواره سخن گفت، او نيز در همان لحظات نخست پس از تولدش زبان به حمد آفريدگار گشود و فرمود:

«الحمدلله رب العالمين، و صلي الله علي محمد و آله»[6]

...

خداوند، اراده فرمود ذخيره‌ي خود را پشت پرده‌ي غيبت از گزند دشمنان حفظ کند و اينچنين شد که غيبت منجي آغاز گرديد. سال‌هاي نخستِ غيبت، نائباني بودند که کلام امام را به گوش مردم مي‌رساندند. اما پس از رحلت آخرينِ آنها، بابِ نيابتِ امام زمان بسته شد و «غيبت صغري» به «غيبت کبري» تبديل گشت. از اين رو رواياتي که از آخرين هدايتگر خدا در دست مردم است، نسبت به آنچه از ساير هدايتگران الهي، به يادگار مانده، محدودتر است. با اين وجود، روح مان را با کلامي چند از اين دردانه‌ي دوران تازه مي کنيم:

1. 1. هر کس در اجراي خواست خداوند، کوشا باشد، خداوند نيز وي را در دستيابي به خواسته‌هايش ياري مي‌کند [7].

1. 2. سنت تخلف ناپذير خداوند بر اين است که حق را به فرجام برساند و باطل را نابود کند. [8]

1. 3. مقدرات خداوند متعال مغلوب نشود؛ و اراده الهي مردود نگردد؛ و چيزي بر توفيق او پيشي نگيرد.[9]

1. 4. زمين، خالي از حجت خدا نيست، يا آشکار است و يا نهان. [10]

1. 5. نفع بردن از من در زمان غيبتم، مانند نفع بردن از خورشيد، هنگام پنهان شدنش درپشت ابرهاست و همانا من، ايمني بخش اهل زمين هستم ..[11] .

1. 6. علم و دانش ما به خبرهاي شما احاطه دارد و چيزي از اخبار شما بر ما پوشيده نمي‌ماند[12] .

1. 7. ما در رعايت حال شما کوتاهي نمي‌کنيم و ياد شما را از خاطر نبرده‌ايم ...[13]

1. 8. من «مهدي» هستم، منم قيام‌گر زمان، منم آنکه زمين را آکنده از عدل مي‌سازد، آنچنان که از ستم پر شده بود.[14]

1. 9. من باقيمانده از آدم و ذخيره نوح و برگزيده از ابراهيم و منتخب از محمد - که درود خدا بر همگي آنان باد - هستم. [15]

1. 10. خداوندا! وعده‌اي را که به من داداه‌اي، برآورده کن و امر قيام مرا تمام فرما، قدم‌هايم را ثابت بدار و در سايه‌ي قيام من، جهان را پر از عدل و داد کن. [16]

1. 11. براي زود فرارسيدن فرج [و ظهور من] زياد دعا کنيد، که آن همان فرج و گشايش شماست[17] .