خدايا! فتنه فزوني گرفته است، بلا بزرگ شده است و آزمايش شدت يافته است.

خدايا! اسرار هويدا شده است و رازها برملا شده است و پرده ها افتاده است.

خدايا! زمين تنگي مي کند و آسمان خودداري.

خدايا! و در اين حال و روز، شکايت جز به تو، به کجا مي توان برد؟

جز بر زانوي تو، سر بر کجا مي توان نهاد؟

جز به ريسمان تو، به کجا مي توان آويخت؟

جز در پناه تو، کجا مي توان سکني گزيد؟

و جز بر تو، بر که مي توان تکيه کرد؟

خدايا! در سختي و آساني تکيه گاه جز تو کيست؟

و پناهگاه جز سايه سار مهر تو کجاست؟ 

خدايا! بر پيامبرت محمد و آل او درود فرست؛ آنان که اطاعتشان را بر ما فريضه شمردي و بدين سان،شأن و منزلتشان را به ما شناساندي.

خدايا! تو را سوگند به حق اين عزيزان که باران گشايشت را بر ما ببار و از آستان فرجت نسيمي بر اين دلهاي خسته جاري کن.

خدايا! طاقت تمام شده است. شکيب سرآمده است. کارد به استخوان صبوري رسيده است.

خدايا! هم الان ما را برهان. رهانيدني به سرعت برق نگاه يا کمتر از آن.

اي پيامبر! اي وصي! اي علي! اي محمد! ياري‌اَم کنيد که شماييد ياوران من و دست اضطرار مرا در پناهگاه دست خويش بگيريد که دستي چنين با کفايت تنها از آن شماست.

مولاي من! امام زمانم!

اين تو و اين دستهاي استيصال من!

اين تو و اين فرياد استغاثه من!

اين تو و اين چشم‌هاي اشکبار من!

به فريادم برس! مرا درياب!

                                                                            نويسنده: سيد مهدي شجاعي؛